Zaterdag 17 Maart, Yulara

19 maart 2018 - Uluru-kata Tjuta National Park, Australië

Vrijdag 16 Maart. Het internet bereik is zeer slecht of onbetaalbaar in the red centre. We hebben van de receptioniste, de ontzettend aardig is en de situatie in het restaurant erkent + betreurt, dat er bij de ingang van de Kings Canyon vrij wifi is. Omdat we ons eerdere plan geschrapt hebben, om een tweede poging te wagen om de zonsopkomst bij Kings Canyon vast te leggen, slapen we nu uit. Toon is echter om 6.45 uur wakker. Hij besluit om op te staan en het blog bij te gaan werken want we zijn al vijf dagen achter. Toon houdt het blog wel op papier bij, dus het betreft een administratieve aangelegenheid. Toon staat heel stilletjes op: Hierbij moet je ongeveer denken aan het geluid, waarbij een kangoeroe wegsprint als hij je in de gaten krijgt. Willeke slaapt echter gelukkig gewoon door. Het is een half uur rijden naar Kings Canyon. Joepie Toon krijgt verbinding! Met Toon zijn dikke vingers op zo'n klein mobieltje gaat het natuurlijk niet zo snel. Na ruim een uur dringt de natuur aan dat hij terug moet naar hun kamer. Weer een half uur rijden: Gelukkig op tijd! Willeke heeft zich al gedoucht en gepakt. Terwijl hij zijn spullen inpakt, maakt zij het ontbijt klaar. We checken snel uit en rijden terug naar Kings Canyon (komen we toch langs), om het blog af te maken. Willeke zou een boek gaan lezen, maar stelt voor dat hij voorleest en zij intypt. Met haar fijngevoelige vingertjes, t.o.v. de varkenspootjes van hem, zal dit een uur schelen. Na een uur zijn we klaar. Toon tracht het te uploaden , maar wat blijkt; we hebben in totaal maar 15 min bereik gehad! Dus alleen de eerste regels van wat Toon heeft ingetikt zijn nog terug te halen. Bij Toon komt de stoom uit de oren! Willeke zucht een keer en zegt heel lief; nou schatje, dan doen we het vanavond nog een keer samen! Kijk, daarom passen wij zo goed bij elkaar!
De weg naar Yulara is vrij saai. Wanneer wij echter de Tafelberg en Uluru in het vizier krijgen, overvalt ons een gevoel van verwondering. We worden er stil van....
We komen aan in Ayers Rock Resort. Een complex van 3 hotels, een appartementencomplex en een camping. Wij hebben hotel Desert Garden en jawel gratis wifi. Twee bagage-boys dragen onze koffers naar de kamer. Één van de boys flirt er bij Willeke behoorlijk op los. Toon vindt alles prima, dag fooi! Onze kamer is een paradijs, 2 tweepersoonsbedden en alle luxe die je maar kunt bedenken. Buiten is het 35°, binnen 20°. We melden ons aan bij de wifi en er stromen 3 kratten bierdopjes binnen. Ons Vera heeft er een stel gestuurd, of we kunnen bellen want ze heeft goed nieuws. Bij ons is het 17.00 uur in Nederland is het 8.30 uur. We appen. Vera is net wakker. We bellen. We krijgen alles te horen en te zien (foto's), over haar nieuwe appartement in Eindhoven. Wat een gaaf nieuws! We zijn heel blij met haar. Aan de andere kant van de wereld zitten we toch weer even in Nederland. Fijn!
We dineren die avond in het hotel. Het eten is redelijk, maar overvallen door het Chinese toerisme. We worden omringt door een Chinese bejaardenclub (sorry dat ik het zo zeg, maar er is een hoop gekneuter en er valt zelfs een man in slaap tijdens het eten)! De dagen die hierop volgen worden er busladingen Chinezen gedropt bij het hotel. Toch merken wij bij onze activiteiten hier weinig van. We zoeken lekker ons bedje op, onderweg horen we allerlei geritsel en komen we wat bijzondere reptielen tegen.
Zaterdag 17 maart. We staan weer vroeg op, om 5.30 uur, voor een tweede poging om de zonsopkomst te zien, nu bij Uluru. We treffen het.... het wordt vandaag 39°! Uluruh is de heilige plaats voor de aboriginals en nationaal symbool voor Australië. Vanuit het niets popt dit massieve rode gesteente uit de woestenij. Voor de oorspronkelijke bewoners de Anangu, is Uluruh een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie in de Tjukurpa. Bepaalde scheuren in de rots zijn voor de Anangu de overblijfselen van een strijd tussen twee mythologische wezens uit de droomtijd. Sinds 1985 is dexe berg weer eigendom van de Aboriginals, in samenspraak met de Australische regering. De oorspronkelijke bewoners zijn hier erg blij mee. De aboriginals willen niet dat er op deze heilige berg geklommen wordt, maar ze zijn te beleefd om het te verbieden. Zie verder Wikipedia op Internet.
We kopen bij de ingang van Uluru een ticket die ons met de auto 3 dagen toegang geeft. Deze keer zijn we op tijd! De ontmoeting met deze berg maakt op één of andere manier veel los bij ons. De zonsopkomst maakt het alleen maar specialer. We hebben besloten om, ondanks het hete weer, de hele wandelroute om Uluru heen te doen. Als we vroeg starten, is het te doen. Om 8.00 uur starten we met een met water gevulde rugzak. Samen met de vliegnetjes, de zonnebrillen, ingesmeerd met zonnebrand, foto en film toestellen, onze hoeden en natuurlijk onze wandelschoenen gaan we de uitdaging aan. De route is ruim 10 km en duurt 3 uur.
Deze hele route blijven wij geïntrigeerd door deze massale berg. Bij de start zien we dat velen de berg beklimmen. Wij vinden dit respectloos en doen hier niet aan mee. Van veraf lijkt het een mooie egale berg. Maar dat is hij niet. Hij heeft vele vormen, tekeningen, rondingen, inkepingen etc. Je raakt niet uitgekeken. Als je 50 meter hebt gelopen is de aanblik weer anders. PRACHTIG!!!!
De tocht verloopt echt prima. Boven verwachting. Daarna lopen we nog even binnen bij het cultureel historisch centrum waar we de geschiedenis op ons laten inwerken. Daarna gaan we terug naar de kamer. Willeke heeft het gehad en valt na de lunch als een blok in slaap
Toon werkt aan het blog, gaat boodschappen doen etc.
We rijden nog even naar Uluru om de zonsondergang te zien. Hierbij gaat het nu niet pm de ondergaande zon maar om te zien hoe de kleuren van de ondergaande zon Uluru heel mooi verlichten. Die avond heeft Toon bij een ander restaurant een buffet gereserveerd. Dit was echt heerlijk maar Willeke bekwam het niet en kreeg maagklachten. De avond werd dus korter en anders dan gepland. We zijn snel naar de kamer gegaan waarna Willeke als een blok in slaap is gevallen.

Foto’s

2 Reacties

  1. Peter van Hoof:
    18 maart 2018
    Wow wat een prachtige verhalen en foto"s.
    ik heb genoten ,was al stik jaloers ,dat is niet minder geworden.
    geniet nog van de rest van de dagen .
    dikke knuffel Josettexxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
  2. Lau:
    19 maart 2018
    Wat een verhaal. Ik kan niet anders concluderen dan dat jullie erg genieten. Wat een prachtig land!