Dinsdag 13 Maart Glen Helen
16 maart 2018 - Alice Springs, Australië
Bijna nergens bereik hier dus nu ff met terugwerkende kracht de blog bijwerken.
Maandag 12 Maart. Ons volgende avontuur staat voor de deur, the red centre. We hebben via SNP Natuurreizen (dochteronderneming ANWB) een rondreis via fraaie resorts geregeld.
Niet met een groep, gewoon lekker met zijn twee! De ochtend begint vroeg. Om 07.55 moeten we weer klaar staan, want dan staat de shuttlebus voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Het voelt nog een beetje onwennig om zonder onze Pepijn te reizen. Hij was toch onze gids ook een beetje omdat hij al heel veel over het land weet en de communicatie goed beheerst. We hebben dus campings en allerlei andere dingen pep laten regelen. Dat deed ie echt kei goed. No worries mate. Maar nu moeten we her zelf doen. Gelukkig heeft Willeke goed opgelet hoe pep dat deed en het blijkt dat er ook Australische cellen door Willekes bloed stromen!
De binnenlandse vluchten dien we met Qantas, deze zijn prima geregeld en gefaciliteerd. Je wordt steeds voorzien van een hapje en een drankje hoe lang of kort je vlucht ook is. Op het vliegveld aangekomenregelen wij bij de apotheek nog een antibioticakuurtje mocht de blaasontsteking terug komen. Nu heeft Willeke geen last gelukkig, maar de dokter had een extra recept uitgeschreven voor een mogelijk recedief.
Naar Devonport vlogen we met een propeller vliegtuigje, voor deze vlucht hebben we een groter en comfortabeler vliegtuig. We mogen 23 kg ruimbagage pp meenemen. Dozen als wij zijn moet er bijna elka vlucht verschoven worden van ruimbagage naar handbagage. Midden in de vertrekhal duiken we dan letterlijk samen de koffer in. Vervolgens hebben we iedere keer bij de handbagage 2 kg maar daar doen ze niet moeilijk over? De reis verloopt relaxed. Jammer genoeg zit het hele vliegtuig bomvol en zitten we niet naast elkaar. Gelukkig hebben we beiden wel leuke buren. De vlucht duurt 3 uur. Tijdsverschil met Melbourne is 1,5 uur (dus 8,5 uur bijtellen bij ned tijd).
Toon heeft hoge verwachtingen van deze reis. Het is begonnen bij interesse voor muziek van de Aboriginals. Voor Australiërsis het een ondoorgrondelijk volk. Ook op dit moment is er een grote kloof tussen Australiërs en Aboriginals, dat is zelfs merkbaar tijdens onze reis. Toon is van mening dat er geen aardser volk is, dat zich zo aangepast heeft aan de natuur, dan de Aboriginals. De geschiedenis heeft deze 2 volken uit elkaar gedreven waarbij de Aboriginals verdreven zijn uit eigen land.
Het is nog een uur vliegen. Terwijl het in Melbourne erg bewolkt was, 20°, is het hier heel helder weer, 34°. Vanuit het raam onze eerste kennismaking met de outback: The Red Center. En jawel het is kei rood hier, ha ha ha. Na de landing halen we de auto op, een nieuwe Toyota RAV 4 wheel drive met 23 km op de teller. We krijgen even een klap in het gezicht door de temperatuur. Gelukkig weten we snel de airco aan te krijgen en via Bluetooth verbinding met de radio van de auto dus heerlijk onze Top 2000 in Aussie. Wie doet ons wat.
Alice Springs ligt aan de voet van de McDonnel ranges langs de meestal droge Todd river. De dichtstbijzijnde zee is hier 1500 km vandaan. Het is de enige grote plaats in de verre omtrek, met 25.000 inwoners. We gaan eerst naar ons Hotel; Mercure Hotel. Wederom een grote kamer, lekkere kamer en heerlijke airco. Het is nog steeds vreemd om te beseffen dat het hier zo warm is en in Nederland vriest.
Nadat we zijn bekomen van de reis gaan we Alice Springs in om te lunchen. We komen uit bij Epilogue Lounge, een soort seventies tentje met heerlijke reggae muziek. Willeke neemt een heerlijke halloumi- burger en Toon een lamswrap. Wat ons opvalt is dat er weliswaar veel Aboriginals rondlopen, maar ze maken geen contact met ons en lijken doelloos rond te lopen. Het komt zo over dat ze in contact staan met de aarde maar niet met de omgeving en de mensen. Via info over het dorp komen we te weten, dat in Aboriginal-dorpen géén alcohol gebruikt mag worden. Wie dat wel doet wordt door de stamoudsten verstoten. Degenen die verslaafd zijn trekken naar Alice Springs en leven daar een troosteloos bestaan.
We gaan naar de supermarkt en slaan voor een hele week drank en etenswaren in, omdat de rest van de week alles kei duur zal zijn of er is niks te krijgen.
We sluiten de dag af met een diner in het hotel, waar we kennis maken met een kangoeroebiefstuk hetgeen verassend lekker is.
Dinsdag 14 maart. We slapen lekker uit en ontbijten heerlijk knus op de kamer! Alvorens we de outback inrijden , gaan we naar de council om een permit te regelen voor een off the road route die wij gaan rijden: De Mereenie Loop road. Je hebt dan toestemming om over Aboriginal- land te mogen rijden. De weg tot Glen Helen is een perfecte weg, wel tegenliggend verkeer, maar we komen zelden verkeer tegen. Welkom in The Outback! De route die wij rijden is ongeveer 250 km, waar we geen tankstations tegenkomen, maar met een 100 % volle tank zijn we hierop voorbereid.
Onderweg hebben we een paar uitstapjes. De eerste is Standley Chasm, een wandeltocht naar een dieprode smalle kloof met de mooiste kleuren rond 12.00 uur. Zoals gebruikelijk zijn we de Brabantse tien minuutjes te laat. Vanaf dat we uit het vliegtuig in Alice Springs stapten, werden we belaagd door kleine vliegen die opdringerig zijn en vooral gericht zijn op ogen, oren, neus en mond. De Aboriginals laten de rotvliegjes hun gang gaan, omdat ze viezigheid uit neus, oren, etc. weg zouden halen: Gatzie! Dus hebben we keurig netjes gekocht die we over onze hoed draperen. Het helpt wel, maar nu voel je je een echte imker-toerist!
De kloof die we inlopen is mooi, maar niet zo speciaal als beschreven wordt. Veertig km verder gaan we naar de Elery Creek big hole. We picknicken wat met onze netjes op. Note: Toon wil wat pindakaas van zijn vinger likken maar vergeet zijn netje m.a.g. een bruine vlek in zijn netje, Willeke ligt in een deuk en zegt; dat is niet zo netjes. Deze dingen helpen haar wel om op beide voetjes terecht te komen, want Willeke moet nog erg wennen aan Aboriginal-land. Na onze picknick lopen we naar het kreekje. Echt heel mooi, we frissen ons op door onze pootjes te baden en maken foto's die voor zich spreken.
Later stoppen we nog een keer bij Red Bank Gorge. We lopen om het water heen en zijn verbluft door het mooi rode gebergte en de grootsheid hiervan. Woorden tekort.
Om 17.00 uur komen we aan bij Glen Helen resort. Het is een authentiek Australisch outback-resort, voortgekomen uit een homestead uit 1930. Het ziet er wat rommelig uit, maar het oogt als een sfeervol motel. Vanuit onze kamer hebben we uitzicht op de Glen Helen Gorge plus een open water waar Toon een heerlijke duik in maakt. We nuttigen het diner in het restaurant ( we kunnen ook niet anders, want er is verder niets), maar dit is heel gezellig en lekker. Op ons bankje voor onze kamer nuttigen we nog een rood wijntje en genieten we van het samenzijn, de stilte en de sterren. Wa hebben we het goe!
Maandag 12 Maart. Ons volgende avontuur staat voor de deur, the red centre. We hebben via SNP Natuurreizen (dochteronderneming ANWB) een rondreis via fraaie resorts geregeld.
Niet met een groep, gewoon lekker met zijn twee! De ochtend begint vroeg. Om 07.55 moeten we weer klaar staan, want dan staat de shuttlebus voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Het voelt nog een beetje onwennig om zonder onze Pepijn te reizen. Hij was toch onze gids ook een beetje omdat hij al heel veel over het land weet en de communicatie goed beheerst. We hebben dus campings en allerlei andere dingen pep laten regelen. Dat deed ie echt kei goed. No worries mate. Maar nu moeten we her zelf doen. Gelukkig heeft Willeke goed opgelet hoe pep dat deed en het blijkt dat er ook Australische cellen door Willekes bloed stromen!
De binnenlandse vluchten dien we met Qantas, deze zijn prima geregeld en gefaciliteerd. Je wordt steeds voorzien van een hapje en een drankje hoe lang of kort je vlucht ook is. Op het vliegveld aangekomenregelen wij bij de apotheek nog een antibioticakuurtje mocht de blaasontsteking terug komen. Nu heeft Willeke geen last gelukkig, maar de dokter had een extra recept uitgeschreven voor een mogelijk recedief.
Naar Devonport vlogen we met een propeller vliegtuigje, voor deze vlucht hebben we een groter en comfortabeler vliegtuig. We mogen 23 kg ruimbagage pp meenemen. Dozen als wij zijn moet er bijna elka vlucht verschoven worden van ruimbagage naar handbagage. Midden in de vertrekhal duiken we dan letterlijk samen de koffer in. Vervolgens hebben we iedere keer bij de handbagage 2 kg maar daar doen ze niet moeilijk over? De reis verloopt relaxed. Jammer genoeg zit het hele vliegtuig bomvol en zitten we niet naast elkaar. Gelukkig hebben we beiden wel leuke buren. De vlucht duurt 3 uur. Tijdsverschil met Melbourne is 1,5 uur (dus 8,5 uur bijtellen bij ned tijd).
Toon heeft hoge verwachtingen van deze reis. Het is begonnen bij interesse voor muziek van de Aboriginals. Voor Australiërsis het een ondoorgrondelijk volk. Ook op dit moment is er een grote kloof tussen Australiërs en Aboriginals, dat is zelfs merkbaar tijdens onze reis. Toon is van mening dat er geen aardser volk is, dat zich zo aangepast heeft aan de natuur, dan de Aboriginals. De geschiedenis heeft deze 2 volken uit elkaar gedreven waarbij de Aboriginals verdreven zijn uit eigen land.
Het is nog een uur vliegen. Terwijl het in Melbourne erg bewolkt was, 20°, is het hier heel helder weer, 34°. Vanuit het raam onze eerste kennismaking met de outback: The Red Center. En jawel het is kei rood hier, ha ha ha. Na de landing halen we de auto op, een nieuwe Toyota RAV 4 wheel drive met 23 km op de teller. We krijgen even een klap in het gezicht door de temperatuur. Gelukkig weten we snel de airco aan te krijgen en via Bluetooth verbinding met de radio van de auto dus heerlijk onze Top 2000 in Aussie. Wie doet ons wat.
Alice Springs ligt aan de voet van de McDonnel ranges langs de meestal droge Todd river. De dichtstbijzijnde zee is hier 1500 km vandaan. Het is de enige grote plaats in de verre omtrek, met 25.000 inwoners. We gaan eerst naar ons Hotel; Mercure Hotel. Wederom een grote kamer, lekkere kamer en heerlijke airco. Het is nog steeds vreemd om te beseffen dat het hier zo warm is en in Nederland vriest.
Nadat we zijn bekomen van de reis gaan we Alice Springs in om te lunchen. We komen uit bij Epilogue Lounge, een soort seventies tentje met heerlijke reggae muziek. Willeke neemt een heerlijke halloumi- burger en Toon een lamswrap. Wat ons opvalt is dat er weliswaar veel Aboriginals rondlopen, maar ze maken geen contact met ons en lijken doelloos rond te lopen. Het komt zo over dat ze in contact staan met de aarde maar niet met de omgeving en de mensen. Via info over het dorp komen we te weten, dat in Aboriginal-dorpen géén alcohol gebruikt mag worden. Wie dat wel doet wordt door de stamoudsten verstoten. Degenen die verslaafd zijn trekken naar Alice Springs en leven daar een troosteloos bestaan.
We gaan naar de supermarkt en slaan voor een hele week drank en etenswaren in, omdat de rest van de week alles kei duur zal zijn of er is niks te krijgen.
We sluiten de dag af met een diner in het hotel, waar we kennis maken met een kangoeroebiefstuk hetgeen verassend lekker is.
Dinsdag 14 maart. We slapen lekker uit en ontbijten heerlijk knus op de kamer! Alvorens we de outback inrijden , gaan we naar de council om een permit te regelen voor een off the road route die wij gaan rijden: De Mereenie Loop road. Je hebt dan toestemming om over Aboriginal- land te mogen rijden. De weg tot Glen Helen is een perfecte weg, wel tegenliggend verkeer, maar we komen zelden verkeer tegen. Welkom in The Outback! De route die wij rijden is ongeveer 250 km, waar we geen tankstations tegenkomen, maar met een 100 % volle tank zijn we hierop voorbereid.
Onderweg hebben we een paar uitstapjes. De eerste is Standley Chasm, een wandeltocht naar een dieprode smalle kloof met de mooiste kleuren rond 12.00 uur. Zoals gebruikelijk zijn we de Brabantse tien minuutjes te laat. Vanaf dat we uit het vliegtuig in Alice Springs stapten, werden we belaagd door kleine vliegen die opdringerig zijn en vooral gericht zijn op ogen, oren, neus en mond. De Aboriginals laten de rotvliegjes hun gang gaan, omdat ze viezigheid uit neus, oren, etc. weg zouden halen: Gatzie! Dus hebben we keurig netjes gekocht die we over onze hoed draperen. Het helpt wel, maar nu voel je je een echte imker-toerist!
De kloof die we inlopen is mooi, maar niet zo speciaal als beschreven wordt. Veertig km verder gaan we naar de Elery Creek big hole. We picknicken wat met onze netjes op. Note: Toon wil wat pindakaas van zijn vinger likken maar vergeet zijn netje m.a.g. een bruine vlek in zijn netje, Willeke ligt in een deuk en zegt; dat is niet zo netjes. Deze dingen helpen haar wel om op beide voetjes terecht te komen, want Willeke moet nog erg wennen aan Aboriginal-land. Na onze picknick lopen we naar het kreekje. Echt heel mooi, we frissen ons op door onze pootjes te baden en maken foto's die voor zich spreken.
Later stoppen we nog een keer bij Red Bank Gorge. We lopen om het water heen en zijn verbluft door het mooi rode gebergte en de grootsheid hiervan. Woorden tekort.
Om 17.00 uur komen we aan bij Glen Helen resort. Het is een authentiek Australisch outback-resort, voortgekomen uit een homestead uit 1930. Het ziet er wat rommelig uit, maar het oogt als een sfeervol motel. Vanuit onze kamer hebben we uitzicht op de Glen Helen Gorge plus een open water waar Toon een heerlijke duik in maakt. We nuttigen het diner in het restaurant ( we kunnen ook niet anders, want er is verder niets), maar dit is heel gezellig en lekker. Op ons bankje voor onze kamer nuttigen we nog een rood wijntje en genieten we van het samenzijn, de stilte en de sterren. Wa hebben we het goe!
Groet Peer
Groetjes Wendy
Liefs zussie