Donderdag 15 maart Kings Canyon

Woensdag 14 Maart. Zoals we de avond afsloten, zo starten we deze dag ook weer op.
Op ons bankje voor onze kamer, met fluitende vogeltjes en uitzicht op de prachtige Glen Helen Gorge die in deze prachtige ochtendzon zijn beste gezicht laat zien, nuttigen wij ons zelf vervaardigde ontbijtje. De dag kan niet meer kapot en hij is nog maar net begonnen.
Om 10.00 uur stappen we weer in ons autotje en rijden eerst naar Hermansbrug. Dit is een Duitse missiepost uit 1877. Met goede bedoelingen probeerde men hier de aboriginal bewoners van de streek te helpen. Momenteel wonen hier alleen aboriginals en zij runnen ook het museum, dat een mooi inkijkje geeft on de geschiedenis van de streek en het harde bestaan. Ze zijn momenteel aan het verbouwen, dus het is een beetje een zooitje. De beschrijving zegt dat het door aboriginals gerund wordt maar hier zien wij weinig van.
In een aftands kamertje staat een dvd-speler en een tv uit het jaar nul en onder het stof. Hierop kijken we samen naar een dvd van 50 minuten, zonder ook maar iemand om ons heen en laten ons zo informeren over de geschiedenis van Hermansbrug. De strekking van het verhaal is dat enkele Duitse missionarissen hier middels educatie en techniek, met de aboriginals trachten deze post te voorzien van de eerste levensbehoeften. Zo wordt er een waterleiding gelegd die in een put uitkomt. Ook nu nog drinken de huidige aboriginal bewoners uit deze put. Omdat er in het verleden een ernstig zieke vrouw, door het drinken van water uit deze put werd genezen, wordt dit water ook nu nog gezien als heilig water.
We lopen alle gebouwen door en krijgen een goed idee van deze post: indrukwekkend. Toon koopt nog een cd met aboriginal muziek.
Voor we Hermansbrug uitrijden, tanken we onze 4-wheel drive vol. In het tankstation raken we nog aan de praat met een jong backpackers stel, die hun geld nu verdienen aan het werk in het tankstation. Hij is Duits en zij is Amerikaans. Ze hebben elkaar leren kennen in Australië. Over 3 maanden zit hun reis erop. Ze gaan dan even kort naar Duitsland om zich vervolgens in de USA te gaan vestigen. Zij mist haar thuis terwijl hij dat minder heeft. Stiekem is Toon bang dat dit scenario ook op Pepijn van toepassing gaat zijn....
We rijden 40 km dezelfde weg terug, om vervolgens de off the road Mereenie Loop in te rijden. De weg is rood en breed, de omgeving is vlak en schaars begroeid. De weg is onverhard en 155 km lang. Vandaag is Willeke voor het eerst achter het stuur gekropen. Het links rijden, waar ze wat weerstand tegen had, gaat haar goed af. Maar na 15 km de Mereenie Loop gerede te hebben, houdt ze het voor gezien. Toon vindt het geweldig om cross country te rijden. Desondanks neemt Willeke het na 60 km weer over en ook ij ontwikkeld zich snel als een off the road rijdster!
We komen bij een uitkijkpunt, waar vanuit we een goede eerste aanblik hebben met de Kings Canyon, ons uiteindelijke doel voor vandaag. We rijden snel door naar Kings Canyon resort, ons hotel voor de komende 2 nachten. Het was een enerverende dag. We zijn beiden erg moe. We besluiten om morgen de Kings Canyon Rim walk te gaan doen, met de zonsopkomst. Dit betekent dat we om 05.00 uur uit de veren moeten. We dineren in het Hotel en gaan dan op tijd naar bed..
Donderdag 15 Maart. Om 05.00 uur gaat de wekker af. Het kost ons even om te beseffen dat de dag begonnen is, maar verder geen opstart problemen. Het is nog donker. We springen onder de douche, maken de rugzak klaar: we kregen het advies om 3 liter water p.p. mee te nemen. We vinden het veel maar goed, braaf als we zijn nemen we een jerrycanwater mee waar nog 6 liter water in zit + 2 kleine flesjes om te vullen. We ontbijten in het restaurant wat om 5.30 uur open is. Er zijn zo'n 15 gasten die zich waarschijnlijk net zo gaan uitsloven als wij.
De Kings Canyon is een gebergte dat is uitgesleten in de rand van de George Gil Range. De van nature witte Mereenie Sandstone wordt in de loop van de tijd rood, door opgewaaid, ijzerrijk stof dat met water en schimmels een rode verbinding vormt.
We rijden er snel naar toe om om 6.45 uur de zonsopkomst te zien. Het is echter nog zo'n 20 min rijden. Halverwege denken we verkeerd te zitten en draaien we om (geen bereik en zonder google maps zijn we blijkbaar gehandicapt). Weer een heel eind gereden tot ee weer op dd laparinta loop route zaten. Dus maar weer omgedraaid. Onderweg kwamen we een dingo tegen. Hij zag er ondervoed uit en had veel littekens. Hij bleef rond onze auto hangen. Van de staat is het streng verboden deze dieren te voeren, hier staat een flinke geldboete op. Dingo's zijn hier ooit ingevoerd en hebben al vele diersoorten hier uitgeroeid.
De zon komt op dus maar gauw een paar foto's gemaakt. Hebben wij weer! Een uur later starten wij onze wandeltocht. We hebben de langste en zwaarste route uitgekozen, gewoon om dat die heel erg mooi is. Het is slechts 6 km maar je doet er 3 uur over. Hij start met een steile klim van 30 min over een trappenpad. Dit was behoorlijk heftig. De eerste liter was al.op, dus de flessen konden gevuld zodat de rugzak die Toon droeg een kilo lichter werd. Grappig was het wel, die jerrycan met water klotste zo in de rugzak van Toon, waardoor het leek alsof Toon een melkkoe was met uotgezette uiers!!
De route loopt langs diepe kloven, trappen, bruggetjes, de garden van eden etc. De tocht is zwaar maar adembenemend. Om 11.00 uur zijn we terug. Het is nu 34 ° en na deze tijd bij deze temp wordt het afgeraden de tocht te lopen. Willeke en Toon zijn kei kapot maar kei trots! Die middag doen we rustig aan. een duik in het zwembad en daarna lunchen. Toon valt daarna als een blok in slaap. Willeke ook maar die is na een uurtje wakker. Het diner valt in de soep. Er staan veel.mensen te wachten. Na een 35 min krijgen we een tafel. vervolgens moeten we 20 min wachten op de kaart. Er zitten zo'n 100 mensen en maar 2 mensen in de bediening. We besluiten op te stappen en een boterham te eten. Later dienen se een klachtenbrief in. Desondanks sluiten we deze fijne dag af!